10 remake’ów filmów z lat 80., które nie osiągnęły sukcesu oryginału

W ostatnich latach w Hollywood pojawił się wyraźny trend: duże studia często przerabiają ukochane filmy z minionych dekad. Podczas gdy Disney spopularyzował to zjawisko dzięki swoim aktorskim adaptacjom klasycznych filmów animowanych, trend ten rozprzestrzenił się na całą branżę. Twórcy filmów chętnie korzystają z ugruntowanej bazy fanów tych ponadczasowych filmów, wierząc, że unowocześnienie cenionego klasyka to niezawodna strategia na sukces i zysk.

Mimo to wyniki były różne. Wiele remake’ów — zwłaszcza tych kultowych filmów z lat 80. — rozczarowało widzów, nie dostarczając im emocji i nowości, których oczekiwali fani. Zamiast ekscytującego nowego ujęcia ulubionych historii, widzowie często wychodzą z kina rozczarowani, napotykając oferty, które wydają się nieinspirujące, banalne lub po prostu mdłe. Pomimo popularności oryginalnych filmów, niektóre niedawne remaki udowodniły, że nie wszystkie klasyki powinny być ponownie oglądane.

10 Koszmar z ulicy Wiązów (2010)

Remake Koszmaru z ulicy Wiązów (1984)

Remake jednego z najbardziej czczonych horrorów w historii kina był nieodłącznym hazardem dla reżysera Samuela Bayera, jednak jego wersja Koszmaru z ulicy Wiązów z 2010 r. okazała się klapą. Podczas gdy film odniósł pewien sukces w kasie, spotkał się z dużo bardziej negatywnym przyjęciem krytyków, którzy krytykowali go za brak oryginalności i napięcia. Przedstawienie Freddy’ego Kruegera przez Jackie Earle’a Haleya nie wzbudziło tego samego strachu, który charakteryzował oryginał, co wskazuje, że niektóre klasyki lepiej pozostawić nietknięte.

9 RoboCop (2014)

Remake RoboCopa (1987)

Kiedy oryginalny RoboCop zadebiutował w 1987 roku, oczarował widzów pomysłowym założeniem science fiction i ostrym komentarzem na temat społeczeństwa. Jednak remake z 2014 roku wyreżyserowany przez José Padilhę nie był w stanie uchwycić tej samej magii. Pomimo obsady pełnej gwiazd, w tym Joela Kinnamana i Michaela Keatona, nie znalazł oddźwięku u widzów. Krytycy zauważyli, że remake odrzucił głębię i satyrę oryginału, prezentując bardziej powierzchowną narrację. Ostatecznie widzowie uznali sekwencje akcji za mniej angażujące niż te w oryginalnym filmie.

8 Piątek Trzynastego (2009)

Remake filmu Piątek, trzynastego (1980)

Jason Voorhees stał się ikoną horroru dzięki klasykowi z 1980 roku, Friday the 13th, który położył podwaliny pod mnóstwo sequeli. Jednak remake z 2009 roku nie był innowacyjny, przerabiając narrację oryginału bez wprowadzania niczego istotnego. Nowy film uciekł się do schematycznego podejścia, oferując widzom serię mało inspirujących zabójstw zamiast jakiegokolwiek sensownego rozwoju fabuły. Chociaż niektórzy entuzjaści slasherów uznali go za wystarczająco przyjemny, wersja z 2009 roku nie przyciągnęła szerszej publiczności.

7 Conan Barbarzyńca (2011)

Remake Conana Barbarzyńcy (1982)

Conan Barbarzyńca z 2011 r. mógł nie być bezpośrednim remakiem klasyka z 1982 r. z Arnoldem Schwarzeneggerem; zamiast tego przedstawił nową interpretację tej samej postaci, granej teraz przez Jasona Momoę. Wielu fanów uznało to nowe podejście za niewystarczające, ponieważ film opierał się głównie na efektach wizualnych, a nie na opowiadaniu historii. Pod względem finansowym film zmagał się z problemami i zarobił znacznie mniej niż 90 milionów dolarów, co wskazuje, że przerabianie ukochanych postaci wymaga troski i kreatywności.

6 Karate Kid (2010)

Remake Karate Kid (1984)

Karate Kid stał się ikoną kultury po debiucie w 1984 roku, a oczekiwanie na jego remake z 2010 roku było namacalne. Ta nowa wersja z udziałem Jadena Smitha i Jackie Chana odniosła komercyjny sukces, ale miała problemy z powtórzeniem kulturowego wpływu oryginału. Chociaż recenzje były ogólnie dobre, nie dorównywały one uznaniu krytyków pierwszego filmu. Fani są ciekawi, czy nadchodzący Karate Kid: Legends może na nowo rozpalić magię serii.

5 Starcie tytanów (2010)

Remake Starcia Tytanów (1981)

Remake Clash of the Titans z 2010 roku charakteryzował się wysokimi wartościami produkcyjnymi i gwiazdorską obsadą, ale nie wzbudził zainteresowania. Pomimo pełnego akcji założenia, widzowie ostatecznie uznali, że brakuje mu treści, przypisując sukces kasowy efektom wizualnym, a nie wciągającej narracji. Poleganie filmu na powierzchownych dreszczykach emocji zamiast głębokich narracji doprowadziło do powszechnego rozczarowania.

4 Podpalaczka (2022)

Remake filmu Podpalaczka (1984)

Mimo że początkowy Firestarter (1984) otrzymał mieszane recenzje, remake wydany w 2022 roku został skrytykowany jeszcze bardziej surowo. W roli głównej Zac Efron, adaptacja uzyskała żałosną ocenę 10% na Rotten Tomatoes. Krytycy wskazali na brak cech odkupieńczych i niespełnienie standardów wyznaczonych przez oryginał, który i tak był rozczarowujący. Jego słabe przyjęcie i wyniki kasowe podnoszą kwestie dotyczące potrzeby jego remake’u.

3 Duch (2015)

Remake filmu Poltergeist (1982)

Remaki kultowych horrorów często są słabe, a wersja Poltergeist z 2015 r. jest przykładem tego trendu. Z obsadą, w której znalazł się Sam Rockwell, film ten próbował uchwycić istotę chwalonego oryginału, ale nie udało mu się znacząco ulepszyć narracji. Widzowie krytykowali go za poleganie na jump scare’ach zamiast wyrafinowanych elementach horroru, które charakteryzowały oryginał. To sprawiło, że film wydawał się mniej zapadający w pamięć i wywierający mniejszy wpływ.

2 Artur (2011)

Remake Artura (1981)

Remake Arthura z 2011 r., filmu o romantycznej podróży bogatego mężczyzny, wypadł znacznie słabiej w porównaniu do swojego ukochanego poprzednika z 1981 r. Podczas gdy oryginał zdobył serca widzów i zdobył wiele nagród, w tym Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, wersja z 2011 r. miała problemy w kasie i była krytykowana za brak uroku i dowcipu pierwszej części. Jej finansowa porażka była jasnym wskaźnikiem, że niektóre historie lepiej zachować w oryginalnej formie.

1 Za burtą (2018)

Remake filmu Za burtą (1987)

Goldie Hawn i Kurt Russell zagrali w uwielbianej komedii romantycznej z 1987 roku Overboard, ale remake z 2018 roku nie dorównał poprzednikowi. Z udziałem Eugenio Derbeza i Anny Faris ta wersja była opłacalna finansowo, ale nie przyniosła takiego samego zaangażowania ani uznania. Pomimo lekkiej narracji, wielu widzów kwestionowało konieczność remake’u, biorąc pod uwagę jego przeciętne przyjęcie i brak oryginalności w porównaniu z oryginalnym filmem. Wielu zastanawiało się, dlaczego podjęto współczesną reinterpretację mniej wpływowej historii.

Źródło i obrazy