W kultowym komiksie Gary’ego Larsona The Far Side przedstawienie kowbojów wyraźnie odbiega od ich tradycyjnego bohaterskiego wizerunku. Podczas gdy media głównego nurtu często przedstawiają te postacie jako odważne i surowe, humor Larsona przynosi odświeżającą, dziwaczną perspektywę, która ujawnia bardziej komediową i czasami dziwaczną stronę kultury kowbojskiej. W tym świecie nawet najodważniejsi kowboje znajdują się w absurdalnych sytuacjach, które wystawiają na próbę ich twardą powierzchowność.
Larson mistrzowsko zestawia wizerunek podziwianych postaci historycznych i wydarzeń z absurdem, jaki można dostrzec w jego przedstawieniu kowbojów. Te postacie często wykazują nerwowość w związku z przyziemnymi sprawami, takimi jak nastoletni kowboj martwiący się o zderzenie z drzewem lub donoszący na innych kowbojów, wzmacniając „durnowaty” klimat ich przygód.
10 „Co powiesz swojemu tacie, Chuck?”
17 stycznia 1984
W jednym szczególnie pamiętnym panelu chłopiec o imieniu Chuck zabiera konia swojego ojca na przejażdżkę, tylko po to, by rozbić go o drzewo, pozostawiając swoich przyjaciół w przerażeniu. Ten komiks sprytnie przenosi motyw młodzieńczej lekkomyślności — zwykle kojarzonej z samochodami — na grzbiety koni, co skutkuje humorystycznym ujęciem klasycznego rytuału przejścia.
Podczas gdy tradycyjne przedstawienia przedstawiają kowbojów jako odważnych i zdolnych, Larson odwraca tę narrację. Sytuacja Chucka odzwierciedla niepokój nastolatka stawiającego czoła rozczarowaniu ojca, uchwytując uniwersalny strach, który rezonuje poza zwykłym efektem komediowym. Oczywiste jest, że zarówno Chuck, jak i koń będą mieli trudną przejażdżkę.
9 „Mały kapelusz”
29 stycznia 1983
Inny pasek przedstawia trzech kowbojów w barze, jeden z nich nosi absurdalnie mały kapelusz, który jest zabawnie nieproporcjonalny do jego rozmiarów. Jeden z kowbojów komentuje ten niezwykły wybór mody, skłaniając czytelników do zastanowienia się, dlaczego ktoś miałby nosić tak drobny dodatek. Czy jest on awangardowy, czy po prostu niezrozumiany?
Komiks ten zręcznie kontrastuje z surowymi kowbojami, których zazwyczaj przedstawia się w filmach westernowych. Zamiast tego Larson przedstawia postać, której nakrycie głowy zdecydowanie klasyfikuje ją w kategorii „dziwaków”, wywołując śmiech poprzez czystą głupotę obrazu.
8 „Ten sam rodzaj kapelusza”
14 kwietnia 1983
W innym sprytnym gagu jeden kowboj narzeka, że nie może wejść do saloonu, ponieważ inny kowboj dzieli się swoim unikalnym wiankiem z kwiatów i kapeluszem z ptakiem. Ten scenariusz podkreśla niefortunną rzeczywistość pasujących strojów — niezaprzeczalny faux pas, nawet na Dzikim Zachodzie.
Absurdalny wygląd kowbojów noszących tak ekstrawaganckie nakrycia głowy wzmacnia efekt komediowy, rzucając światło na zdolność Larsona do wywracania stereotypów do góry nogami, a jednocześnie oferując humorystyczny komentarz na temat tożsamości i indywidualności.
7 „Czerwony Pies Saloon”
19 listopada 1982
W humorystycznym zwrocie akcji klasycznego slapsticku, jeden kowboj parkuje swojego konia przed Red Dog Saloon, tylko po to, by nieumyślnie przewrócić kilka innych zaparkowanych koni, powodując chaos. Ta scena humorystycznie kontrastuje z typowym przedstawieniem kowbojów jako zręcznych operatorów, zamiast tego przedstawiając ich jako niezdarnych i nieświadomych.
Gdy dwaj przypadkowi świadkowie obserwują rozgrywające się spustoszenie, humor bierze się z niespodziewanych wybryków tego niezdarnego kowboja, który wyśmiewa niezdarność często pomijaną w bohaterskich opowieściach.
6 „Bart, ty głupcze!”
10 lutego 1986
W bardziej ironicznym zwrocie akcji Bart stoi nad poległym kowbojem, jednocześnie filozoficznie kwestionując tajemnice życia, takie jak obwód Ziemi. Jego rozproszone zachowanie skłania przechodnia do przypomnienia mu starego powiedzenia o tym, żeby najpierw strzelać, a potem zadawać pytania.
Ten pasek komiksowy jest dowodem talentu Larsona do gry słów i humoru, gdyż prezentuje dosłowną interpretację popularnego idiomu, przypisując go jednocześnie komicznie nieudolnemu kowbojowi, kwestionując w ten sposób tradycyjną narrację o szybkich, zdecydowanych działaniach w strzelaninach.
5 „Wjedź w stronę zachodzącego słońca”
25 maja 1992
Wyobrażając sobie ikoniczny obraz kowbojów jadących w stronę zachodzącego słońca, jeden z bohaterów, młody Will Hawkins, traktuje go dosłownie — co kończy się katastrofalnym wynikiem, w którym zostaje poparzony i poobijany. Widziany, jak wciągają go do saloonu, uosabia szaleństwo, które może się zdarzyć, gdy ktoś błędnie zinterpretuje poetyckie obrazy.
Ten scenariusz umiejętnie krytykuje często romantyzowane wyobrażenia o kulturze kowbojskiej, a jednocześnie dostarcza zabawną i łatwą do zrozumienia puentę na temat błędnych ambicji.
4 „Dziecko z czajniczkiem”
2 października 1992
Przyjmując kolejną warstwę absurdu, spotykamy kowboja o pseudonimie Teapot Kid, który radośnie wykonuje „I’m a Little Teapot Dance” w barze. Ta kapryśna sytuacja podkreśla niekonwencjonalne zachowania, które Larson przypisuje swoim bohaterom, kontrastując z typową stoicką postawą kowboja.
Pomimo swoich zabawnych wybryków, Teapot Kid budzi szacunek wśród swoich rówieśników, pokazując, że pozornie dziwaczne zajęcie może zachwycić nawet najbardziej zatwardziałych kowbojów.
3 „Nie tolerujemy żadnej strzelaniny w tym mieście”
7 stycznia 1993 r.
W genialnie wykonanym wizualnym kalamburze dwaj kowboje budują niepewny domek z kart za pomocą broni, ale zostają przerwani przez szeryfa, który ustanawia prawo przeciwko strzelaninie w mieście. Ta sprytna gra słów prezentuje zabawny zwrot akcji w znaczeniu strzelaniny, przeplatając zabawę z niebezpieczeństwem typowo kojarzonym z bronią palną.
Żywy humor i kreatywne obrazy są przykładem talentu Larsona do wywoływania śmiechu poprzez nieoczekiwane interpretacje, skłaniające czytelników do zastanowienia się nad dziwaczną naturą życia kowboja.
2 „Zniechęcające słowo”
24 marca 1987
W chwili nacechowanej poczuciem koleżeństwa jeden kowboj oskarża drugiego, Simmonsa, o wypowiedzenie „zniechęcającego słowa”, nawiązując do tekstu ludowej piosenki „Home on the Range”.Humor tkwi w zestawieniu kowbojskiej twardości z dziecinnością oskarżenia, przy czym oskarżyciel wykazuje skłonność do donosicielstwa, przez co wydaje się bardziej kujonem niż twardzielem.
Ten pasek nawiązuje do znanej narracji kulturowej dotyczącej kowbojów, jednocześnie dodając elementy ironii i humoru, aby podkreślić bardziej przyziemne aspekty ich życia.
1 „Rozegraj to”
29 października 1991
W osobliwym obrocie wydarzeń dwóch kowbojów angażuje się w coś, co wydaje się być napiętym pojedynkiem w grze w ping-ponga, a nie w tradycyjną strzelaninę. Zmiana scenerii podkreśla kontrast między współczesnymi interpretacjami rywalizacji a historyczną symboliką konfliktów kowbojskich.
W tym surrealistycznym scenariuszu Larson podkreśla humor zawarty w anachronizmie, podkreślając jednocześnie, że nie wszystkie konflikty muszą być rozwiązywane poprzez pojedynek; czasami wystarczy gra w tenisa stołowego — nawet na Dzikim Zachodzie.
Powiązane artykuły:
Galactus Live-Action Look w Cosplayu: Zapowiedź przed ich debiutem w MCU
3:32
RIP Wonder Woman: Kompleksowy przewodnik po każdym przypadku śmierci bohaterki
2:06
Dlaczego Batman nie jest najlepszym twardzielem DC: Przyjrzyjmy się prawdziwym Tytanom
1:07
Dodaj komentarz ▼