Dragon Age: The Veilguard – Poznajemy postacie Spite’a i Manfreda

Dragon Age: The Veilguard wita graczy w nowej narracji, prezentując ekscytujący skład nowych postaci, gdy Rook zbiera zróżnicowany zespół, aby stawić czoła potężnemu Evanurisowi. Drużyna obejmuje szereg utalentowanych osób, od biegłych łowców smoków i ekspertów w dziedzinie elfich artefaktów po inteligentnych detektywów i walecznych Szarych Strażników. Pośród znanych archetypów wyróżnia się dwóch wyjątkowych towarzyszy, Spite i Manfred, odgrywających kluczowe role w rozwijającej się historii.

[Uwaga: artykuł zawiera spoilery dotyczące gry Dragon Age: The Veilguard.]

Seria Dragon Age od dawna celebruje znaczenie towarzyszy i postaci drugoplanowych. Historycznie rzecz biorąc, protagoniści gromadzili grupę intrygujących sojuszników, w tym magów, wojowników i zabójców, obok niekonwencjonalnych bytów, takich jak zrzędliwe kamienne golemy, lojalne psy i duchy przywiązane do śmiertelnego świata. W Dragon Age: The Veilguard Spite i Manfred ucieleśniają tę tradycję, jednak różnią się od poprzednich postaci duchowych widzianych w serii.

Veilguard przedstawia dwóch wyjątkowych towarzyszy duchowych

Manfred i Spite: Nowe spojrzenie na towarzysze Dragon Age

Lucanis i Spite w Dragon Age: The Veilguard

Oprócz tradycyjnych ras ludzi, elfów, qunari i krasnoludów, zespół Rooka w The Veilguard jest uzupełniony o dwa duchy: Spite’a i Manfreda . Obie istoty pochodzą z Fade, przesiąknięte czystą magią i reprezentujące odrębne emocje. Jednak ich historie i interakcje ze światem materialnym różnią się znacząco, wzbogacając złożoność narracji.

Veilguard kontynuuje tradycję serii, polegającą na posiadaniu duchowych towarzyszy. Co ciekawe, Wynne z Dragon Age: Origins po niemal śmiertelnym spotkaniu związała się z duchem Wiary. Podobnie w rozszerzeniu Awakenings duch Sprawiedliwości wstąpił w ciało Warden Kristoff, później łącząc się z Andersem w Dragon Age 2. Tymczasem w Inquisition Cole pojawił się jako duch Współczucia, manifestując się fizycznie po śmierci ludzkiego odpowiednika.

Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że chociaż wszystkie demony są klasyfikowane jako duchy, nie wszystkie duchy pasują do demonicznego schematu. Demony są często manifestacją negatywnych emocji i wad, podczas gdy duchy mogą zostać zniekształcone, gdy ich prawdziwa natura zostanie wypaczona — na przykład Sprawiedliwość przekształca się w Zemstę. Wzajemne oddziaływanie między duchami i demonami stanowi integralną część wiedzy Dragon Age, podkreślając ryzyko, jakie stwarzają dla magów. Każda część ukazywała potencjalne konsekwencje utraty esencji przez duchy, ale jednocześnie ujawniała wieloaspektową naturę, która zaprzecza uproszczonym poglądom Chantry.

Manfred: Wcielenie ciekawości

Pragnienie wiedzy Manfreda ilustruje rozwój ducha

Podróż Manfreda rozpoczyna się pod koniec Aktu Pierwszego, kiedy Rook staje przed decydującym wyborem, czy uratować Minratusa, czy Treviso. Początkowo pojawiając się jako kapryśny szkielet serwujący herbatę, Manfred swoim dociekliwym i radosnym zachowaniem urzeka zespół. Dialog z Emmrichem ujawnia, że Manfred narodził się jako ognik , mały duch reprezentujący Ciekawość, który pragnął wchodzić w interakcje ze światem i ostatecznie otrzymał fizyczną formę.

Z pasją do wiedzy Manfred działa jako asystent Emmricha, gromadząc książki i przyczyniając się do wysiłków badawczych. Gracze mogą nawet zaangażować go w grę kamień-papier-nożyce, prezentując jego zabawową naturę. Chociaż może wydawać się jedynie postacią wspierającą, Manfred uosabia potencjał rozwojowy tkwiący w duchach, jak widać w fabule Emmricha.

W ważnych momentach w dążeniu Emmricha do udaremnienia działań Hezenkossa, Manfred stopniowo przechodzi od syczenia do artykułowania pełnych słów. Chociaż staje w obliczu niebezpieczeństwa i może zginąć podczas konfrontacji, jego odrodzenie pozwala mu szybko ewoluować, prezentując rozszerzone słownictwo, a nawet nabywając magiczne zdolności. Postać Manfreda pięknie uosabia ewolucję duchów, pozostając jednocześnie wierna ich wrodzonym skłonnościom, reprezentując Ciekawość z nienasyconym pragnieniem nauki i spojrzeniem w niewinne ambicje duchów.

Natura Złośliwości: Demon czy Duch?

Trauma Spite’a z kostnicy odzwierciedla traumę Lucanisa

Spite stanowi ostry kontrast z Manfredem; często określany jako demon w The Veilguard , istnienie Spite’a jest pełne napięcia. Wyciągnięty z Fade wbrew swojej woli, Spite splata się z Lucanisem podczas ich traumatycznego pobytu w Ossuarium, co prowadzi ich do rozwinięcia skomplikowanej relacji. Wierny swojemu imieniu, Spite wykazuje wybuchowy temperament i czasami manifestuje wrogość wobec Lucanisa, gdy sytuacje nie są zgodne z jego pragnieniami. Jednak takie zachowanie nie klasyfikuje go ostatecznie jako demona.

Pomiędzy Lucanisem, Spite’em i Emmrichem dochodzi do humorystycznych wymian zdań, w których Spite wyraża irytację z powodu sprawności fizycznej Manfreda, np. jego zdolności do używania rąk i stóp.

Spite pozostaje instrumentalny w trakcie misji Lucanisa. Co ciekawe, Lucanis unika snu, aby Spite nie mógł przejąć władzy nad swoimi działaniami. Kiedy Spite przejmuje dowodzenie, powstrzymuje się od narażania bezpieczeństwa Lucanisa, co prowadzi wielu do teorii, że Spite posiada dziecięcą potrzebę potwierdzenia. Jeśli Treviso zostanie uratowany, gra zagłębia się w ich relację, ponieważ Spite zwraca się do Rooka o pomoc w chwilach zwątpienia Lucanisa.

Przy bliższym przyjrzeniu się Spite ujawnia cechy przypominające głęboko zranionego ducha, a nie jawnego demona. Powiązany z Lucanisem poprzez wstrząsające doświadczenie, jego tożsamość wyłania się jako duch Determinacji , jak rozpoznał Rowan, jasnowidz Władców Fortuny, i Solas, aspekt, który Spite wydaje się akceptować. Ta koncepcja otwiera ścieżki do dalszej eksploracji podróży Spite’a i potencjalnego uzdrowienia poza Veilguard .

Źródło i obrazy