Jak Władca Pierścieni przewyższył Diunę pod względem technik filmowych o 20 lat

Adaptacje Diuny Denisa Villeneuve’a oczarowują widzów wyjątkową narracją i kinowym kunsztem. Warto jednak zauważyć, że seria Władca Pierścieni jako pierwsza ustanowiła istotny element narracji. Obie te znaczące serie wyróżniają się płynnym łączeniem przebojowej rozrywki z walorami artystycznymi, ożywiając ukochane dzieła literatury fantasy i science fiction. Adaptacje filmowe Petera Jacksona i Denisa Villeneuve’a są ostatecznymi reprezentacjami ich kultowych narracji.

JRR Tolkiena Władca Pierścieni był wydawany od 1954 do 1955 roku, a wpływowa powieść Franka Herberta Diuna ukazała się w 1965 roku, ilustrując kontinuum monumentalnych opowieści w tym gatunku. Pomimo epickiej natury obu narracji i ich przełomowego budowania świata, prezentują one znacząco różne elementy tematyczne. Co ciekawe, Tolkien podobno nie pochwalał pracy Herberta, mimo że zyskała ona znaczące uznanie. Jednak istnieje kluczowy aspekt opowieści Tolkiena, który rezonuje w Diunie, a który często pozostaje niezauważony.

Wspólne przedstawienia męskich relacji w „Władcy Pierścieni” i „Diunie”

Celebrowanie zdrowej męskości wśród protagonistów

Drużyna z Władcy Pierścieni ma niezwykłe podobieństwa do mężczyzn z rodu Atrydów w Diunie . Zarówno Tolkien, jak i Herbert celowo stworzyli męskie relacje charakteryzujące się zdrową męskością i szacunkiem . Adaptacje filmowe wiernie oddają tę dynamikę. Niezależnie od tego, czy poprzez beztroskie przekomarzania między postaciami takimi jak Legolas i Gimli, czy poprzez związek między Duncanem Idaho i Paulem, ich interakcje są zawsze podkreślone głębokim poczuciem szacunku i koleżeństwa.

W tych opowieściach męskość jest ukazana w niuansowanym świetle. Co ciekawe, postacie okazują sobie nawzajem fizyczne uczucie i wrażliwość, co ilustruje szerszą definicję siły. Rozważ Froda i Sama jako główne przykłady, obok momentu uspokojenia Aragorna w Drużynie Pierścienia , gdzie przypomina swoim towarzyszom, aby „pozostali wierni sobie nawzajem”. Leto Atryda uosabia podobne uczucie, pielęgnując więzi z Paulem i jego rodziną.

Znaczenie wzorowej męskości w opowiadaniu historii

Potrzeba pozytywnych męskich wzorców w filmie

Aragorn słuchający złych wieści na tle żołnierzy z filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla.

Podkreślanie tego rodzaju męskości jest kluczowe, szczególnie w filmach akcji, które są atrakcyjne głównie dla widzów płci męskiej. Liczne filmy często przedstawiają męskich bohaterów, którzy wykazują szkodliwe zachowania wobec kobiet lub mają trudności z nawiązaniem kontaktu z innymi mężczyznami.

Oglądanie Władcy Pierścieni lub Diuny oferuje widzom ekscytujące przygody i niuanse opowieści. Podczas gdy Diuna przedstawia złożoną moralną degradację Paula, kontrastując z bardziej optymistycznymi tematami Tolkiena, obie narracje niezaprzeczalnie ilustrują siłę odnalezioną w pozytywnych męskich relacjach, wrażliwość i głęboki wpływ, jaki te cechy mają na jednostki . Chociaż dzieło Tolkiena może podkreślać ten temat bardziej wyraźnie, pozostaje on fundamentalnym aspektem przedstawienia rodu Atrydów przez Herberta, czyniąc ich podróże fascynującymi.

Diuna jako współczesny odpowiednik Władcy Pierścieni

Dune dziedziczy dziedzictwo kulturowe LOTR

Paul Atreides i Duke dzielą się chwilą w filmie Diuna (2021)

W kontekście współczesnych serii filmowych, Dune zajmuje obecnie przestrzeń kulturową, którą na początku XXI wieku zajmował Władca Pierścieni . Oprócz eksploracji męskości, obie serie konstruują rozbudowane wszechświaty, które wydają się autentyczne i bogate w szczegóły. Ich reżyserzy nie tylko uchwycają wielkie skale, ale także nasycają te światy doświadczeniami, angażując widzów w niezwykłe narracje.

Denis Villeneuve zyskał znacznie na szacunku dzięki sukcesowi Dune: Part Two w 2024 r., stając się jednym z najlepszych współczesnych reżyserów. Tymczasem Peter Jackson, choć mniej płodny po LOTR, pozostaje postacią znaną. Obaj reżyserzy przekształcili ideę adaptacji „niefilmowalnych” powieści w oszałamiające doświadczenia wizualne, zdobywając miejsce w sercach widzów na całym świecie. Chociaż ich narracje różnią się tematycznie, obaj odzwierciedlają język filmowy swoich czasów, prezentując ewoluującą naturę opowiadania historii w filmie.

Źródło i obrazy