Ranking wszystkich utworów z nowego albumu Deafheaven „Lonely People With Power”

Deafheaven powraca z „Lonely People With Power”: Głębokie zanurzenie w ich najnowszym albumie

Deafheaven triumfalnie powrócił ze swoim szóstym albumem studyjnym Lonely People With Power, który wielu uważa za ich najlepsze dotychczasowe dzieło. Ten zespół, składający się z wokalisty George’a Clarke’a, gitarzysty Kerry’ego McCoya, perkusisty Daniela Tracy’ego, gitarzysty/klawiszowca Shiva Mehry i basisty Chrisa Johnsona, pozostaje na czele gatunku „blackgaze” — intrygującej fuzji ciężkiego shoegaze, post-punku, post-rocka i surowych elementów black metalu.

Podróż zespołu do głównego nurtu uznania rozpoczęła się od ich uznanego przez krytyków albumu Sunbather z 2013 roku, który nie tylko zapewnił im miejsca na licznych listach przebojów roku, ale także wyniósł ich na nowe wyżyny w branży muzycznej. Przez ostatnią dekadę eksplorowali różnorodne krajobrazy dźwiękowe dzięki albumom takim jak New Bermuda i Ordinary Corrupt Human Love, a nawet zapuścili się w bardziej eteryczne sfery dzięki Infinite Granite. Jednak dzięki Lonely People With Power, Deafheaven dokonuje uderzającego powrotu do swoich korzeni, dostarczając dwanaście utworów, które ucieleśniają ich charakterystyczną intensywność.

Przegląd listy utworów

NIE.	Tytuł piosenki
1	Przypadkowo I
2	Doberman
3	Magnolia
4	Trasa Ogrodowa
5	Pogański
6	Ametyst
7	Incidental II (feat. Jae Matthews)
8	odkrywczy
9	Zachowanie ciała
10	Incidental III (feat. Paul Banks)
11	Winona
12	Cudowne drzewo pomarańczowe

Podświetlanie ścieżek

„Incidental III” z udziałem Paula Banksa

Wśród najważniejszych utworów wyróżnia się „Incidental III” z udziałem Paula Banksa z Interpolu, który jest urzekającą niespodzianką. Ten utwór służy bardziej jako preludium do rozległego epickiego „Winona” niż samodzielny utwór, nawiązując do roli „Incidental I” jako wprowadzenia do „Doberman”.Choć może mu brakować powagi „Incidental II”, utrzymuje on ukryty nurt napięcia, płynnie wplatając się w narrację albumu. Charyzmatyczna obecność sceniczna zarówno Clarke’a, jak i Banksa łączy ich w sposób, który rezonuje poza ich zespołami.

„Zachowanie ciała” – odważna narracja

„Body Behavior” prezentuje nieustępliwą opowieść o niepokojących objawieniach, gdy ojciec zapoznaje syna z prowokującym materiałem. Prostota utworu jest uderzająca, pozbawiona ciężkich efektów, pozwalając wokalowi Clarke’a przebijać się przez niego w sposób jaskrawy. Choć może nie jest to utwór wyróżniający się, wyróżnia się na tyle, że pozostaje niezapomniany w szerszym kontekście albumu.

„The Garden Route” – Powiew świeżego powietrza

Muzycznie zbliżone do łagodniejszych tonów na Ordinary Corrupt Human Love, „The Garden Route” wyłania się jako kojący interludium po intensywności swoich poprzedników. Zespół z powodzeniem ponownie integruje tę łagodniejszą atmosferę ze swoją obecną twórczością, oferując słuchaczom chwilę ukojenia pośród w innym wypadku zaciekłego pejzażu dźwiękowego albumu.

„Heathen” – refleksja i przejście

https://www.youtube.com/watch?v=CH3PmHeJpQ4

W utworze „Heathen” Deafheaven mistrzowsko łączy swoją wcześniejszą twórczość z nowym albumem, sugerując głębsze tematy tożsamości i pożądania. Gdy introspektywne teksty Clarke’a rozwijają się na tle potężnej instrumentacji, utwór odzwierciedla złożoną naturę jaźni pośród burzliwych emocji, pokazując zdolność zespołu do zestawiania różnych elementów stylistycznych.

Wgląd w otwarcie: „Incidental I” i „Doberman”

Począwszy od „Incidental I”, album wprowadza tematyczne podwaliny, które rezonują przez cały czas, szczególnie prowadząc do wybuchowego „Doberman”.Tutaj namiętne wokale Clarke’a poruszają tematy izolacji i osobistej porażki, tworząc uderzającą analogię, która zaprasza słuchaczy do emocjonalnego krajobrazu, który definiuje album.

„Revelator” – tytułowy utwór albumu

„Revelator” nie tylko użyczył tytułu albumowi, ale także stanowi komentarz na temat izolacji społecznej i korupcji, ucieleśniając intensywność, z której słynie Deafheaven, a jednocześnie wzbogacając ogólną narrację tematyczną.

„Magnolia” – Mocny singiel przewodni

Jako pierwszy singiel z Lonely People With Power, „Magnolia” eksploruje zmagania przodków ze zdrowiem psychicznym i emocjonalnym zamętem. Jego przystępna struktura i przejmujące teksty skutecznie przygotowują grunt pod powrót zespołu do ich mroczniejszego, mocniejszego brzmienia.

„Ametyst” – epicka podróż

Docierając do „Amethyst”, najdłuższego utworu na albumie, słuchacze są świadkami wielkiej eksploracji ludzkich pragnień i sprzeczności. Ten utwór jest przykładem zdolności Deafheaven do dostarczania kinowych wrażeń, przeplatając ciężkie tematy liryczne z potężnymi dźwiękowymi dostawami.

„Winona” – szczyt emocji

„Winona” ucieleśnia istotę dyskografii Deafheaven, łącząc elementy z ich poprzednich prac, jednocześnie przesuwając granice na nowe terytoria. Teksty, które rozważają kwestie egzystencjalne, podkreślają siłę black metalu w zajmowaniu się słabościami, tworząc narrację, która rezonuje pośród współczesnych zmagań.

Zakończenie „Cudownym drzewem pomarańczowym”

Kończąc album, „The Marvelous Orange Tree” rozważa tematy iluzji i natury, łącząc znajome dźwięki z Sunbather z przejmującym wokalem Clarke’a. Ten utwór nie tylko pięknie zamyka album, ale także zaprasza słuchaczy do ponownego odbycia podróży, która została odbyta.

Zarówno tematycznie, jak i muzycznie Lonely People With Power na nowo rozpala esencję Deafheaven, jednocześnie prezentując ich ewolucję jako artystów. Wybór wyróżniającego się utworu spośród tak wielu wyjątkowych utworów jest wyzwaniem — ale jest oczywiste, że album został zaprojektowany tak, aby można go było doświadczyć w całości, odzwierciedlając zaangażowanie zespołu w głębię i złożoność.

Źródło i obrazy