Zrozumienie zakończenia „The Silencing”: wyjaśnienie

Ostrzeżenie: Ten artykuł zawiera dyskusje na temat zaburzeń związanych z używaniem alkoholu i znęcania się nad dziećmi. Ponadto zawiera spoilery do filmu The Silencing .

Film akcji-thriller z 2020 roku The Silencing ma znaną strukturę narracyjną, ale kończy się szokującymi niespodziankami. Fabuła koncentruje się na Rayburn Swanson, zreformowanym myśliwym walczącym z zaburzeniami związanymi z używaniem alkoholu, którego córka Gwen zaginęła pięć lat temu. Historia zaczyna się, gdy na brzegu jeziora zostaje odkryte ciało, co skłania Rayburna do współpracy z szeryf Alice Gustafson w celu zidentyfikowania ofiary. Po potwierdzeniu, że ciało nie należy do Gwen, szeryf zobowiązuje się do odkrycia prawdy o ofierze i mordercy, a grot włóczni z wygrawerowanymi inicjałami „MB” stanowi ich jedyny trop.

Gdy Rayburn opiekuje się swoim azylem dla zwierząt, jest świadkiem mężczyzny w stroju ghillie, który goni kobietę o imieniu Molly przez las. W napiętym momencie interweniuje i ratuje ją, ukrywając ją w zapomnianej pułapce z kolcami. Jednak niebezpieczeństwo nie jest daleko, gdy napastnik atakuje ich ponownie. Szeryf Alice obserwuje podejrzane zachowanie, które prowadzi ją do przekonania, że jej brat, Brooks, może być w to zamieszany. Aby chronić Brooksa, strzela do Rayburna i prosi o jego aresztowanie. Jednak po ucieczce Rayburn otrzymuje leczenie od miejscowego lekarza. Film przechodzi w trzymający w napięciu finał, wypełniony ekscytującą akcją i nieoczekiwanym zwrotem akcji.

Rozwikłanie tajemnicy: tożsamość i motyw zabójcy z filmu Silencing

Doktor Boone: Sprawca przemocy

Doktor Boone leży na leśnej ziemi z flarą oświetlającą scenę na czerwono z filmu The Silencing.

Tożsamość zabójcy w The Silencing pozostaje niejasna przez większość filmu, co kulminuje w zwrocie akcji na końcu. Okazuje się, że winowajcą jest doktor Boone , lekarz, który wcześniej opatrzył ranę postrzałową Rayburna. Ten wniosek wydaje się pochopny i niespójny, ponieważ czas ekranowy doktora Boone’a jest minimalny w porównaniu z innymi podejrzanymi, których motywacje były wyraźniejsze w całej fabule. Brak zapowiedzi sprawia, że objawienie Boone’a wydaje się niezasłużone.

Jeśli chodzi o motywację, rozumowanie doktora Boone’a jest jeszcze mniej jasne. Ztraumatyzowany utratą córki, Melissy, w wypadku spowodowanym przez pijanego kierowcę, Boone postanawia wziąć sprawy w swoje ręce, porywając i mordując nastoletnie dziewczyny, wierząc, że ratuje je przed niekochającymi rodzicami. Ten sposób myślenia jest równoległy z jego uczuciami straty córki, jednak logika popełniania podobnych aktów przemocy wobec dziewcząt, które zamierza chronić, jest niespójna i zagadkowa.

Los córki Rayburna: wyjaśnienie

Porwanie Gwen

Rayburn stoi na tle rozgwieżdżonego nieba w filmie „Wyciszenie”.

Rayburn jest główną postacią filmu, a jego działania są podyktowane tajemniczym zniknięciem córki. Kiedy spotyka Molly uciekającą przed doktorem Boone’em, wywołuje ona wspomnienia o Gwen, co skłania Rayburna do działania pomimo osobistego niebezpieczeństwa. Prawda o losie Gwen zostaje ujawniona, gdy Boone przyznaje, że porwał ją z powodu uzależnienia Rayburna od alkoholu .

Boone postrzega Rayburna przez zniekształconą soczewkę społecznego piętna, widząc go jako nieodpowiedniego i niegodnego swojej córki. Uważa, że spożywanie alkoholu przez Rayburna stawia go na równi z osobą, która zabiła jego córkę. W związku z tym Boone racjonalizuje, że Gwen pójdzie w ślady „bezużytecznego” ojca i dlatego nie zasługuje na stabilną przyszłość.

Ta perspektywa przedstawia szkodliwą narrację dotyczącą zaburzeń związanych z używaniem alkoholu, ponieważ przedstawia osoby zmagające się z uzależnieniem jako z natury wadliwe. Zaburzenia związane z używaniem alkoholu to stan chorobowy, a nie moralna ułomność. Film balansuje na niepewnej granicy, a główny antagonista odzwierciedla szkodliwe stereotypy dotyczące uzależnienia i zdrowia psychicznego.

Powody odejścia Rayburna z łowiectwa

Zmiana perspektywy spowodowana stratą

Nikolaj Coster-Waldau jako Rayburn trzymający karabin myśliwski w filmie The Silencing.

Przed wydarzeniami z filmu Rayburn przeszedł z bycia myśliwym do założenia azylu dla zwierząt. Ta drastyczna zmiana jest tylko częściowo wyjaśniona podczas rozmowy z odwiedzającymi dziećmi, powołując się na dezaprobatę córki wobec polowań. Jednak głębsze motywacje wychodzą na jaw w całym filmie.

Choć jest oczywiste, że Rayburn przestał polować z szacunku dla życzeń Gwen, zaginięcie mogło wywołać głębsze zaangażowanie w honorowanie jej spuścizny, czego dowodem jest patronka sanktuarium. Poczucie winy Rayburna z powodu spożycia alkoholu w czasie jej porwania prawdopodobnie odegrało znaczącą rolę w jego wyborach życiowych po jej zniknięciu.

Symboliczne znaczenie stodoły w „Uciszaniu”

Wina Alicji i symbolika stodoły

Na początku filmu The Silencing dyskomfort Alice staje się oczywisty, gdy odwozi swojego brata Brooksa do domu, a on namawia ją, by wybrała inną trasę, widząc stodołę. Ten moment nabiera znaczenia, gdy Alice rozmyśla o tym, że nie adoptowała Brooksa po śmierci rodziców. W połowie filmu ta narracja zostaje wzbogacona, gdy Alice odkrywa dwa niepokojące wycinki z gazet w mieszkaniu Brooksa, jeden ze szczegółami opisuje okropne znęcanie się nad nastolatkiem zamkniętym w stodole.

Te przeplatające się narracje ujawniają, że Alice zmaga się z poczuciem winy, że zostawiła brata w sytuacji pełnej nadużyć . Stodoła służy jako nawiedzające przypomnienie traumy, która tkwi w jej przeszłości i reprezentuje cykl przemocy utrwalony przez czyny Brooksa, otaczając narrację głęboko emocjonalnymi ramami.

Zrozumienie głębi tematycznej zakończenia „Uciszania”

Trauma i zamknięcie: tematy centralne

Rodzina i przyjaciele zebrali się wokół grobu Gwen w The Silencing.

Film kończy się konfrontacją Rayburna z doktorem Boone, co prowadzi do napiętego rozwiązania, w którym postanawia nie pozwolić Alice aresztować mordercy. Po tej konfrontacji usuwa plakaty o zaginięciu Gwen, uczestniczy w jej pogrzebie i przysięga, że pozbędzie się alkoholu. Tymczasem Alice jest świadkiem zniszczenia stodoły przez koparkę, co symbolizuje formę zamknięcia dla obu postaci.

Przekazane przesłania sugerują, że zamknięcie może ułatwić leczenie traumy . Chociaż ta idea rezonuje na powierzchni, to jednak nadmiernie upraszcza zawiły, długoterminowy proces wychodzenia z głębokiej traumy. Ponadto przezwyciężenie zaburzeń związanych z używaniem alkoholu wymaga czegoś więcej niż tylko odrzucenia alkoholu, co wymaga znacznego wsparcia i wysiłku na rzecz prawdziwego powrotu do zdrowia. Pomimo tych rozbieżności film nadal przekazuje przesłanie pełne nadziei w obliczu przeciwności losu, prezentując perspektywę, która ma swoją wartość.

Odbiór zakończenia „The Silencing”

Mieszane recenzje krytyków na temat The Silencing

Rayburn odchodzi od samochodu w filmie „The Silencing”.

Reżyserowany przez Robina Pronta, The Silencing spotkał się ze znaczną krytyką, nie tylko skupioną na zakończeniu, ale także na tempie i tonie filmu. Krytycy twierdzili, że historia nie rozwijała się wystarczająco do momentu, aż osiągnęła swój finał, co prowadziło do poczucia przewidywalności w całej fabule.

Glenn Kenny, recenzent RogerEbert.com , podkreślił to w swojej recenzji, podkreślając brak oryginalności filmu. Zauważył:

Tak przewidywalne; dodaj dialogi w stylu: „Tutaj ta odznaka nic nie znaczy, kobieto”, a zaczynasz się zastanawiać, czy ten film wniesie COŚ nowego na stół. Mam na myśli, że Pront kręci i inscenizuje wszystkie te rzeczy zręcznie, a Duńczyk i dwaj angielscy aktorzy naprawdę wkładają całe serce w odgrywanie szorstkich wiejskich Murikanów, albo może Kanadyjczyków (rzeczy nigdy nie wychodzą aż tak szczegółowo), ale czujesz, że już to wszystko widziałeś.

Chociaż Kenny nie krytykuje wprost zakończenia, fakt, że nie podkreśla go jako mocnego punktu, wskazuje na jego ogólne niezadowolenie. Inni krytycy podzielali podobne opinie, co doprowadziło do konsensusu, że historia wydawała się pospieszna i niewdzięczna.

Iceman z JoBlo.com przedstawił nieco bardziej wyważony pogląd, ale powtórzył kwestie związane z tempem akcji i zakończeniem filmu, stwierdzając:

To, co mogłoby zostać rozciągnięte do miniserialu, kończy się niezręcznie upchniętym w standardowym pełnometrażowym filmie. Z powodu upychania historii, mamy ludzi pojawiających się znikąd (czas jest tutaj bardzo kruchy), nie wzywających wsparcia NIGDY i rany ciała, które wydają się goić z dnia na dzień (dostajemy utykanie przez dwie sceny, które powinny trwać miesiące). Czuję, że to sprint do mety i kończy się zamuleniem świetnego pomysłu kliszami i generycznymi działaniami postaci, które lepiej pasowałyby do dramatu CBS.

Ostatecznie film uzyskał 20% oceny na Tomatometer , co odzwierciedla jego ogólnie surowe przyjęcie przez krytyków. Choć nie został całkowicie odrzucony, The Silencing nie zdobył uznania. Niemniej jednak, zyskał większe uznanie wśród widzów, co potwierdza 90% ocena na Popcornmeterze. Ta dysproporcja między krytykami a widzami podkreśla, jak znajomość tropów opowiadania historii może tworzyć odrębne doświadczenia dla różnych odbiorców. Krytycy byli zniechęceni tradycyjnymi strukturami fabuły, podczas gdy wielu widzów uznało konwencjonalne elementy za atrakcyjne w tym brutalnym thrillerze.

Źródło i obrazy